"μια νέα δοκιμασία"

Σε χαίρομαι ερημίτη όταν υπάρχουν μέρες που δεν κάνεις τίποτα. Μοιάζεις, σαν να μην έχεις πέσει στην παγίδα του αέναου τρεξίματος – ένα τρέξιμο χωρίς σταματημό και χωρίς προορισμό είναι αυτό που κυριαρχεί στις μέρες μας.

Λαχανιασμένοι και αποκαμωμένοι νομίζουν πως η ζωή χαρίζεται σε αυτούς που έχουν τις γλώσσες έξω. Σχόλη για περισυλλογή και επανασχεδιασμό είναι άγνωστα στις μέρες μας. Αρκεί να ζεις σε φρενήρεις ρυθμούς και ας βλέπεις πως όλο αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο…

Ξέρω θα μου πεις στην  σχόλη βρίσκει ευκαιρία ο άνθρωπος να σκεφτεί και η σκέψη δεν «χωνεύεται» από όλους. Να είναι άραγε καλύτερα να ζεις ακολουθώντας τα πόδια σου, πάρα το κεφάλι;

Κάτσε δω πάνω ερημίτη και μείνε μακριά από την παραφροσύνη της εποχής. Μια εποχή που διακρίνεται για το κυνήγι του χρήματος – με κάθε μέσο, με κάθε σκοπό ο άνθρωπος θυσιάζει πολύχρονες αξίες στον βωμό του χρήματος. Ολάκερο το θαύμα της ζωής κατάντησε να μετριέται σε λογαριασμούς και καταθέσεις.

Αν δεν έχεις από δαύτα νοιώθεις λεπρός και σακάτης. Χρειάζεται μεγαλείο ψυχής να τα φτύσεις όλα και να σφυρίζεις αδιάφορα. Και το σφύριγμα σου να είσαι σίγουρος πως θα ενοχλήσει τ΄ αυτιά τους.

Ξέρεις ερημίτη στις μέρες μας δεν μπορείς να σφυρίζεις ορισμένα τροπάρια – παρόλο που σκίζουν τα ιμάτια τους, για να μας πείσουν για την δημοκρατία τους. Αντιλαϊκά μέτρα παίρνονται στο πόδι, αλλά αν διαφωνήσεις για αυτά είσαι εχθρός της δημοκρατίας.

Πολιτευτές της πλάκας, ανίδεοι, επικίνδυνοι χαράζουν ένα μέλλον δυσοίωνο, αλλά αν διαφωνήσεις δυνατά θα στείλουν τα πιο άγρια σκυλιά τους εναντίον σου. Τα άγρια σκυλιά πια, δεν κυνηγούν τους κλέφτες και τους άρπαγες, αλλά τους νοικοκυραίους.

Κει κάτω στην Πολιτεία πιστεύουν πως υπάρχει μόνο ένα τέρας, μόνο ένα φίδι και μόνο ένα κακό – αρνούνται πεισματικά να δουν το νέο τέρας, το νέο φίδι, το νέο κακό. Και αλλοίμονο σ αυτόν που του αρέσει να αποκαλύπτει μάσκες…

Ακόμα και τα μηχανήματα που έφτιαξαν δεν τα χρησιμοποιούν – τους χρησιμοποιούν αυτά. Μια σκάλα για τον Ουρανό την μετατρέψαμε σε κάθοδο στον Άδη. Αλλά και εδώ υπάρχει μια περίεργη σιωπή…

Δεν είναι περίεργο σε έναν τόσο πολύβουο κόσμο να επιβάλλεται άκρα του τάφου σιωπή για ορισμένα θέματα; Δεν είναι παράξενο να φυτρώνουν παντού πηγές, αλλά η αυθεντική πηγή να βρίσκεται θαμμένη βαθιά;

Ώρες, ώρες νομίζω πως δεν μ΄ ακούς ερημίτη – χωμένος στο βάθος της σπηλιάς σου, άλλοτε μοιάζεις να αποζητάς τα πάντα και άλλοτε τίποτα. Είσαι ακόμα από τους λίγους που απολαμβάνουν την μοναξιά, τα πρωινά τοπία και την βαθιά ησυχία της νύχτας.

Δεν υπάρχει γυρισμός, κάτω για σένα ερημίτη, αλλά πάντα θα ζεις με την απορία –«αν μπορούσες να πας λίγο πιο ψηλά;»

Πιο ψηλά δεν υπάρχουν σπηλιές και πρέπει να δημιουργήσεις εσύ μια και αυτό είναι δύσκολο ακόμα και για σένα τον μοναχικό…