Κυριακή 22 Απριλίου 2018

"οι πρώτες σκέψεις"



Δεν έκανες και άσχημα ερημίτη που ανέβηκες δω πάνω και έριξες μια μούντζα στους από κάτω. Κατέβηκα στην πολιτεία για να βρω θέματα και βρήκα μια παράνοια πανανθρώπινη, έναν άνθρωπο βρήκα μπερδεμένο, χαμένο κάπου σε ρυθμούς εξοντωτικούς και ξένους προς αυτόν.

Μια χούφτα άνθρωποι λέει σε λίγα χρόνια θα κρατούν όλο τον πλούτο της γης και δεν ξεσηκώνεται κάνεις για τούτη την μελλοντική αδικία.

Βρήκα δηλητήριο στον αέρα, στις τροφές και πιο πολύ δηλητήριο βρήκα στις ανθρώπινες καρδίες. Είδα ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια και δεν συγκινείται κανείς γι αυτό, είδα ανθρώπους σε απόγνωση, αλλά συνήθισαν την απόγνωση και την προτιμούν από τον ξεσηκωμό.

Είδα κενούς ανθρώπους να πρωταγωνιστούν και σπουδαίους ανθρώπους να παραγκωνίζονται, υπάρχει ένα αόρατο σύστημα εκεί κάτω που ευνοεί τους φελλούς.

Κανείς δεν αντιδρά γιατί δεν έχει χρόνο για να αντιδράσει – όλα γίνονται πολύ γρήγορα εκεί κάτω και όποιος σταματήσει να πάρει μια ανάσα κινδυνεύει να παρασυρθεί από τον όχλο…

Και ξέμαθε ο άνθρωπος να ζει στις σπηλιές πια και αναγκάζεται να ζει με ένα αέναο τρέξιμο χωρίς να ξέρει για πού - χωρίς να ξέρει γιατί…

Ο λαχανιασμένος άνθρωπος δεν έχει μέλλον, δεν μπορείς να προλάβεις κάτι που τρέχει πάντα πιο γρήγορα από σένα.

Το ξέρεις ερημίτη πως θέλουν να αντικαταστήσουν την λέξη πατέρας και μάνα με τον γονέα 1 και γονέα 2 – τι άρρωστα μυαλά κρύβονται πίσω από τις κρυμμένες πόρτες;

Τι μέλλον επιφυλάσσεται για τα μελλοντικά παιδιά;

Το έγκλημα έχει γίνει άγριο, μεσαιωνικό, αλλά δεν πρέπει να μας ενοχλεί γιατί στο Φαρ Ουέστ ήταν χειρότερα και στις μέρες μας οι σοφοί αποφάσισαν πως οι εγκληματίες πρέπει να είναι μικρής διάρκειας, μετά ευαγγελίζονται για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους.

Η τεχνολογία αντί να υπηρετεί τον άνθρωπο αρχίζει και στέκεται απέναντι στον άνθρωπο – τα ρομπότ διεκδικούν θέσεις εργασίας, μετά θα δυσκολέψει πιο πολύ ο άρτος ο επιούσιος…

Όλα για το χρήμα γίνονται εκεί κάτω, προδίδεται ο άνθρωπος για τα αργύρια, μα δεν κρεμιέται και κανείς αν και υπάρχουν πολλοί Ιούδες.

Πόσο ανθρώπινη μοιάζει η σπηλιά σου ερημίτη όταν γυρνάς πίσω από την απάνθρωπη πολιτεία; Τα λιγοστά πολλές φορές είναι καλύτερα από τα περισσότερα – στα λιγοστά σπάνια θα βρεις άχρηστα πράγματα.

Η συνειδητή φτώχια είναι η απάντηση στο δυσοίωνο μέλλον που προδιαγράφεται για την ανθρωπότητα, άλλα κανείς δεν θέλει να ξεβολευτεί, άλλο αν το βόλεμα αυτό κρύβει αρρώστια και χαμένες ζωές…

Πόσο γαληνεύει η ψυχή του ανθρώπου σε ένα τέτοιο περιβάλλον – και τι άλλο να ζητήσει παρά την ησυχία του για να το απολαμβάνει. Εδώ ίσως είναι οι τελευταίες κατοικίες των Θεών, που εύκολα ο άνθρωπος βιάστηκε να απαρνηθεί, μη έχοντας τώρα κάπου για να πιαστεί…

Υ.Γ. ο ερημίτης δεν άκουσε και τίποτα καινούριο από την χοντρή πένα, αλλά δεν άκουσε και τίποτα ενοχλητικό - « περίεργο, σκέφτηκε που δεν είπε τίποτα για το μπαστάρδεμα των λαών…»

η χοντρή πένα 



















Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου