Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

"Ο καταραμένος θησαυρός"

Αντί προλόγου. 


Πολλές φορές η ζωή δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη, ανατροπές συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένουν οι άνθρωποι – ή κάποιοι από αυτούς, αυτό μοιάζουν να περιμένουν. Δεν μιλάω για ανατροπές που επιδιώκουμε εμείς οι ίδιοι...

Πιο πολύ για αλλαγές, που έρχονται σαν να τις προκαλεί μια άγνωστη δύναμη – Θεοί; - Μοίρα; -Τυχαίο γεγονός; – τι σημασία έχει ποιος; 

Και τότε οι άνθρωποι βρίσκονται απελευθερωμένοι και χαμένοι συνάμα. Είναι δύσκολο να απαρνηθείς συνήθειες χρόνων, αλλά είναι δυσκολότερο να αρνηθείς μια πρόκληση, να βαδίσεις σε άγνωστα μονοπάτια. 

Όλοι βρίζουν την καθημερινότητα, αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να την αλλάξει. – γιατί; Γιατί το γνώριμο δίνει ασφάλεια στον άνθρωπο και ο άνθρωπος με τα χρόνια έχει προγραμματιστεί να επιδιώκει την ασφάλεια, όσο και αν βαθιά μέσα του, ντρέπεται γι αυτό. 

Είναι όμως κάτι περιπτώσεις που η τύχη φαίνεται να σου χαμογέλα και δεν μπορείς να μην την ακολουθήσεις. Αυτό συμβαίνει συνήθως σε άτομα που δείχνουν συμβιβασμένα με την σκληρή πραγματικότητα. Σαν να έχουν τραβήξει όλα τους τα χαρτιά και ξέμειναν από χαρτιά και από δυνάμεις.

Τότε έρχεται αυτή η αόρατη δύναμη και  τους αλλάζει την ζωή συθέμελα. Όταν αλλάζει όμως η ζωή του ανθρώπου ξαφνικά, αλλάζει και ο χαρακτήρας του, τα θέλω του. Προτεραιότητες βγαίνουν – προτεραιότητες μπαίνουν. Προτερήματα έρχονται – ελαττώματα φεύγουν – ελαττώματα έρχονται - προτερήματα φεύγουν. 

Αλλά αν δεν παλέψει και κανείς με τα τέρατα που φέρνει μέσα του – τι νόημα έχει η ζωή; Στην ασφάλεια αυτά τα τέρατα είναι σε ύπνωση γι αυτό και ο άνθρωπος συνήθως αποζητά την ασφάλεια. Αλλά έχει αξία να περάσουμε την ζωή μας, με ένα μέρος του εαυτού μας σε ύπνωση; 

Ο ήρωας μας είναι ένας βοσκός – από ανάγκη έγινε βοσκός, γι αυτό μοιάζει πάντα μπερδεμένος. Έναν βοσκό που διαβάζει ποιήματα δεν μπορείς να μην τον δεις με μια συμπάθεια. Μεγάλωσε στα βουνά, έζησε στα βουνά, αλλά αγρίμι δεν έγινε. 

Παρέμεινε άνθρωπος που ήθελε να μάθει, να γνωρίσει πολλά, αλλά η ποιμενική ζωή δεν σου αφήνει και πολλές επιλογές, να φτάσεις σε μεγάλα ύψη ή σε μεγάλα βάθη – σε κρατάει πάντα κάπου στο μέσον. 

Το βιος του το κληρονόμησε από τον πατέρα του. Ίσως η ασφάλεια να ήταν, που τον άφησε εκεί αν και έβλεπε πως δεν του ταιριάζουν όλα αυτά. Με το χρόνια όμως, απόκτησε μια συνήθεια για όλα αυτά – «μια περίεργη αγάπη» -όπως συνήθιζε να λέει.

Ποτέ δεν παραδέχτηκε αν αυτός τελικά ήταν ο κλήρος του ή δεν ήταν τίποτε άλλο από την παραίτηση, που έρχεται όταν χαθεί και η τελευταία σπίθα στο βλέμμα μας. 

Υπάρχει και ένα χωριό αδιάφορο – αλλά υπάρχει. Κάποτε το βλέπαμε σαν καταραμένο, που ήταν τόσο μακριά από τον πολιτισμό,  τώρα το κοιτάμε ίσως και με ζήλεια, που είναι εκεί που δεν μπορούν να το αγγίξουν τα σύγχρονα προβλήματα, που πνιγούν τον σημερινό άνθρωπο των μεγαλουπόλεων. 

Υπάρχουν και άλλοι αφανείς ήρωες που ζουν μια ανιαρή ζωή. «Δεν είναι ήρωες» θα μου πεις – η μήπως είναι - που αντέχουν  μια ζωή, που δεν τους επιφυλάσσει τίποτε διαφορετικό πια; Λίγοι άνθρωποι μπορούν να μεγαλουργήσουν στην μονοτονία. Οι περισσότεροι το μόνο που κάνουν, είναι να κρύβουν καλά την δυστυχία τους. 

Όλα αυτά θα αλλάξουν από ένα χόμπι που είχε ο βοσκός να σκοτώνει την ώρα του – αυτές οι ανάσες που χρειάζεται ο άνθρωπος για να μην σκάσει. Άλλοι πάλι πιστεύουν πως αυτά είναι ότι χειρότερο για τον άνθρωπο, γιατί χωρίς αυτές τις ανάσες, ίσως ο άνθρωπος να άνοιγε πανιά για άλλα μέρη όχι τόσο πνιγερά…

Συνεχίζεται… 






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου