"Μια ψεύτικη νιρβάνα"

Πλαστικό χρήμα, άπιαστα όνειρα, σφαίρες αδέσποτες, τηλεθεατές σε ανία, μυαλά στην παρανομία, πρωταγωνιστές σε παράνοια, άνθρωποι χαμένοι, δίχως όνειρα συνθέτουν μια καθημερινότητα βαρετή ακόμα και για να την βγάλεις στο γυαλί.

Στους καναπέδες αφημένοι, να βλέπουμε survivor για να ξεχάσουμε την μιζέρια μας. Αλλά να είναι μόνο η επιβίωση, που δίνει νόημα και αξία στην ζωή του ανθρώπου; Να έχει σβήσει πια αυτή η σπίθα, που τον κάνει να μετακινεί βουνά μονάχα για να μην του κρύβουν τη θέα;

Η μνημονιακή Ελλάδα, ούτε καν αντιστέκεται – δεν έχει κάτι να επιμένει, κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Ο καθένας ψάχνει να βρει το ναρκωτικό του να αντέξει και όσο περνάει ο καιρός όλο και το ψάχνει σε πιο μεγάλες δόσεις.

Να καλλιεργήσαμε άραγε προσδοκίες για τον άνθρωπο, μεγαλύτερες από όσες μπορούσε να αντέξει; Να τρόμαξε και ο ίδιος από το που μπορούσε να φτάσει και τα παράτησε συνειδητά; - «γιατί να πάρω το δύσκολο μονοπάτι, σκέφτηκε,  που δεν ξέρω και που οδηγεί και να μην ακολουθήσω τις λεωφόρους τις παρακμής που ξέρω που οδηγούν – στον όλεθρο, στην καταστροφή -  ε και…»

Είναι δύσκολο να ορίζεις εσύ τον κλήρο σου. Είναι δύσκολο να γίνεις κριτής και δικαστής του ιδίου σου του εαυτού – πιο εύκολο είναι να ζεις αποστρέφοντας το βλέμμα σου, από τα ιδία σου τα σωθικά.

Οι σκοταδιστές νίκησαν - αλλά δεν ξέρω αν είναι χειρότερο το σκοτάδι από το ψεύτικο φως; Μίζερο φως παντού – μα δεν καταλαβαίνουμε πως αυτό δεν είναι το Άγιο φως που έψαχνε για χρόνια ο άνθρωπος; Το να ζεις επιφανειακά, ρηχά δεν είναι σημάδι πως έχεις πέσει από τον Παράδεισο…

Κουρασμένος δείχνει ο άνθρωπος, σαν να τον εγκατέλειψαν και οι τελευταίες του ελπίδες. Ίσως να είχε επενδύσει πολλά στον πολιτισμό και τώρα βλέπει πως δημιούργησε τον μεγαλύτερο εχθρό του – δύσκολος αντίπαλος και δεν ήταν έτοιμος να τον αντιμετωπίσει…

Τα ρομπότ μέχρι το 2050 αν δεν μας έχουν αφανίσει, θα μας περιορίσουν σε δεύτερο ρόλο – αλλά ποιος νοιάζεται; Η βόλεψη και η επιλεκτική σκέψη αποδείχτηκε το καλύτερο ναρκωτικό…

Σε κλειστά γραφεία και σε εργαστήρια σχεδιάζουν το μέλλον μας, αλλά έχουμε πάψει από καιρό να μας νοιάζουν αυτά. «δεν βαριέσαι» είναι η λέξη που σηματοδοτεί την απόλυτη παραίτηση…

Και η τρέλα ένα είδος παραίτησης είναι, αλλά εμείς ποτέ δεν θα παραδεχτούμε πως φλερτάρουμε με το Άλογο. Εμείς επιδιώκουμε να έχουμε σώας τας φρένας για έτσι μπορούμε πιο εύκολα να δημιουργούμε ψεύτικη νιρβάνα στο κεφάλι μας.

Υ.Γ. μια αθώα ψυχή χάθηκε χθες, μια ψυχούλα που δεν πρόλαβε ο χρόνος να την σκληρύνει, να της πάρει το αθώο της χαμόγελο,  άλλη μια χαμένη αθωότητα - γιατί κάποιοι επιμένουν να ζουν και να διασκεδάζουν σαν τα ζώα.