"Μικρά λόγια της σπηλιάς"

Είναι κάτι νύχτες εδώ στην σπηλιά που ο ερημίτης θέλει να μιλήσει, αλλά θέλει και να σιωπήσει. Λέει μικρά λογία λοιπόν, λέξεις που δεν γίνονται καν σκέψεις. Ίσως έχει ακούσει πως για να γράψεις κάτι μεγάλο θα πρέπει να ξεκινήσεις από κάτι μικρό, αλλά αυτά τα κάνουν οι ποιητές και όχι οι ερημίτες.

Ήρθε και ένας παράξενος προχθές και του είπε να γράψει για την καθημερινότητα. Ξίνισε τα μούτρα ο ερημίτης και σκέφτηκε « τι αξία θα έχει ένα γραπτό που θα βγάζει ξινίλα και καταναγκασμό; - αυτό δεν είναι και το βασικό στοιχείο της καθημερινότητας;  χρειάζεται κάθε είδους ναρκωτικό  ο άνθρωπος για να αντέξει την καθημερινότητα,  ενίοτε φοράει και μάσκα… – τι να τον νοιάζουν αυτά τον ερημίτη; - τι μπορεί να γράψει γι αυτά;»

Η πλάνη των ματιών -Να μην αφήνεις τα μάτια σου να κοιτούν για καιρό έναν παραμορφωτικό καθρέπτη – αυτό που θα δεις όταν σπάσει, θα σε κάνει να τρομάξεις…

Το παράλογο μια προσπάθειας - Πολλές φορές οι άνθρωποι, συνεχίζουν να φτιάχνουν κάστρα στην άμμο, γνωρίζοντας πως το κύμα θα έρθει πάλι και θα τα γκρεμίσει. Για άλλους αυτό είναι μεγαλείο επιμονής και υπομονής, για άλλους δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας τρόπος για να «σκοτώνουν» την ώρα τους.

Οι «σκοτωμένες» ώρες είναι αυτές που στο τέλος θα κρίνουν και την ίδια την ζωή.  Όσο πιο πολύ κάνεις πως δεν τις βλέπεις, τόσο οδυνηρό θα γίνει την ύστατη στιγμή. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει, από το να κοιτάξει, έστω και για μια φορά πίσω…

Η σημασία της ξηρασίας - Το δέντρο άνθρωπος για να αναπτυχτεί θέλει και περιόδους με μεγάλη ξηρασία. Έτσι αποκτάει γερές ρίζες και καταλαβαίνει πόσο σημαντική είναι η περίοδος των βροχών. Αλλά για να επιβίωσης σε μια ξηρασία, πρέπει να έχεις βρει τρόπο να τρως από τις σάρκες σου, αλλά να μην πεθαίνεις. Αν καταφύγεις στα ποτιστήρια, να μην αναρωτιέσαι μετά γιατί έγινες επιφανειακός.

Μαθήματα από τον εαυτό μας - Πολλές φορές ο εαυτός μας οδηγεί στον βούρκο, για να μας δείξει πως είμαστε πλασμένοι για κάτι διαφορετικό. Και το αντίθετο… αλλά δυστυχώς στις μέρες μας, κάνεις δεν έχει πια αυτιά για να ακούει τα σωθικά του.

Μια θεϊκή παγίδα  – όσο δεν βρίσκει απαντήσεις, ο άνθρωπος στα βασανιστικά ερωτήματα, για τον θάνατο και τον πόνο, πάντα θα κοιτάζει τους θεούς με άλλο μάτι. Να είναι άραγε όλα αυτά μια παγίδα που έστησαν οι θεοί, για να στρέφει ο άνθρωπος το βλέμμα του ψηλά; Και πώς να μην το κάνεις, όταν γνωρίζεις πως κάτω είναι η κόλαση…

Παράξενη πορεία - Στους μεγάλους δρόμους δεν υπάρχει τίποτα να βρεις, αλλά δεν μπορείς να χαθείς και εύκολα – γι αυτό αν κοιτάξεις καλά θα δεις ανθρώπους να βαδίζουν με σιγουριά, αλλά με ένα βλέμμα σαν χαμένο. Πιο εύκολα κρυβόμαστε σε ομοιόμορφες στολές και σε κοινές πορείες.

Μια κραυγή από το παρελθόν –  «ο Αττίλας προ των πυλών», αυτή η κραυγή δεν μοιάζει να ακούγεται βλέποντας τα τελευταία γεγονότα στην Ευρώπη; Ο τρόμος και όχι η πείνα είναι ο χειρότερος εχθρός για τον άνθρωπο. Πιο εύκολα μπορείς να αντιμετωπίσεις κάτι που το βλέπεις να έρχεται.