"Ο Τοίχος"

«Η Ελλάδα θα βγει πιο δυνατή από την κρίση», είπε το παιδί που έκανε τις καταλήψεις. Όχι άλλες παπαριές, όχι άλλο κάρβουνο. Κάτσε να βγει πρώτα και βλέπουμε. Γιατί εσύ και οι άλλοι εθνοσωτήρες δεν βλέπω να μπορείτε να τη βγάλετε. Ούτε καν το πιστεύετε...

Αλλά η παπαριά να λέγεται – δεν κοστίζει σ' εσάς, σε άλλους κοστίζει ακριβά. Δεν τα παρακολουθώ και καλά, αλλά μάλλον πάλι κάτι δεν τους βγαίνει και θα πάρουν νέα μέτρα, πάνω στα παλιά που δεν απέδωσαν. Η φτωχοποίηση και το ξεπούλημα θα συνεχιστεί και έτσι, λέει ο καταληψίας, πως θα βγούμε από την κρίση και μάλιστα πιο δυνατοί. Ό,τι του φάνει του Λωλοστεφανή, λέω εγώ.

Να είναι άραγε τόσο άτολμοι, δειλοί, μοιραίοι; Ποιος πραγματικά να ξέρει; Και χαζός να είσαι άμα βαράς το κεφάλι σου σε τοίχο επτά ολόκληρα χρόνια θα δεις τα αίματα και θα κάνεις πίσω. Ρε λες, θα πεις, να υπάρχει και άλλος δρόμος να βρεθώ πίσω από τον τοίχο;

Και το χειρότερο είναι πως ενώ όλοι βλέπουμε πως ο τοίχος είναι δέκα μέτρα ψηλός, έρχεται ο άλλος ο ανεπάγγελτος -που δεν έχει κάνει ούτε καταλήψεις- και φωνάζει «ελάτε μαζί μου να πηδήσουμε πάνω από τον τοίχο». Και θα βρεθούν μπανταβοί που θα πάνε μαζί του με κοντάρια της πλάκας να περάσουν τον τοίχο και θα φάμε όλοι μαζί τα μούτρα μας και θα χάσουμε και άλλα χρόνια, περιμένοντας μια ανάπτυξη που δεν θα 'ρθει ποτέ.

Μην γελάτε, κύριοι, δεν είναι απλά τα πράγματα. Γιατί τώρα μπορεί να υπάρχουν κάποιοι από μας που βλέπουν την παραδοξότητα με το γκρέμισμα ή πήδημα του τοίχου, αλλά οι γενιές που θα 'ρθουν μπορεί να θεωρούν ότι το πραγματικό νόημα της ζωής κρύβεται πίσω από αυτόν το γαμημένο τοίχο.

Πόσα κεφάλια ακόμα θα σπάσουν; Πόσα κοντάρια; Πόσες ζωές θα χαθούν για έναν τοίχο, που δεν ξέρουμε πραγματικά ποιος τον έκτισε και γιατί.

Και γιατί σε εμάς αυτός ο τοίχος; Ενώ το δόγμα που κυριαρχεί στις μέρες μας είναι να γκρεμίσουμε τα τείχη...

Γιατί τελικά ο τοίχος μπορεί να μην είναι εκεί για να τον υπερπηδήσουμε, αλλά για να τον προσκυνήσουμε. Και εύκολα ο άνθρωπος προσκυνά εκείνο που δεν μπορεί να προσπεράσει. Πονεμένος, κουρασμένος και απογοητευμένος βλέπει τον τοίχο σαν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο και θα πέσει στα γόνατα να λατρέψει τον τοίχο.

Άσε που με τον καιρό μπορεί να μπουν καρφιά στον τοίχο και γυαλιά, έτσι ώστε να γίνουν πιο τραυματικές οι προσπάθειές μας. Και εμείς μην γνωρίζοντας άλλον δρόμο, να χανόμαστε πιο εύκολα, πιο ατιμωτικά.

Μα δεν θα υπάρξει ένας που να βγάλει γλώσσα στον τοίχο; Που θα του γυρίσει την πλάτη και θα τραβήξει γι' αλλού; Που θα βροντοφωνάξει πως ο τοίχος ήταν μια καλοστημένη απάτη. Ένα τέχνασμα για να μας λοιδορήσει και να μας εξαφανίσει.

Στην αρχή σίγουρα δεν θα τον ακολουθούσουν και ίσως τον πολεμήσουν οι βολεμένοι και οι προσκυνημένοι. Όμως υπάρχουν ακόμα πολλοί γύρω μας που απεχθάνονται τον τοίχο και κατάλαβαν πώς το να ασχολείσαι με έναν τοίχο δεν έχει νόημα.

Θα σκίσουν και τα φιρμάνια που είχαν υπογράψει αυτοί που εκπροσωπούν το λαό, αλλά δεν αγαπούν το λαό. Φιρμάνια ντροπιαστικά, καταδικαστικά, αφού γράφουν πως και οι επέμενες γενιές θα πρέπει να ζήσουν γύρω από τον τοίχο.

Και η ιστορία έχει γράψει πως κανένα φιρμάνι δεν είναι πάνω από τους λαούς. Καμιά υπογραφή δεν έχει ισχύ, όταν μπαίνει και για αγέννητες γενιές. Δεν μπορούμε να καταδικάζουμε το μέλλον, γιατί εμείς αποτύχαμε στο παρόν...

Υ.Γ. Κι ένα τραγούδι του Ξυλούρη παρακάτω...

Διαβάστε ακόμα: 'Ο πόλεμος της φέτας"